Frances Aruna 3 – Monopoly

Donderdag 7 april 2050. 06:35 Rotterdam

Frances rook koffie. Nog even hield ze haar ogen dicht en bleef liggen. Ze genoot van de stilte en de verwachting dat ze zo op haar balkonnetje van haar eerste kopje kon genieten. De aanschaf van een koffiezettende wekker was de beste van het afgelopen jaar. “Fred. Open de gordijnen”, geeuwde Frances met een slaperige stem. De AI van haar loft gehoorzaamde direct en langzaam schoven de gordijnen van de grote ramen met het uitzicht op Rotterdam open. Het was een prachtige dag. De vroege zonnestralen denderden naar binnen en al knipperend ontwaakte het lijf, het hoofd en de ogen van Frances. Wat stond er op het programma vandaag?

Sinds het opheffen van de Dienst Landelijke Recherche (DLR) verdiende ze haar inkomen als freelance detective bij het Initiatief Herstelrecht Nederland (IHN). Op zich fijn. Het gaf voldoening als een conflict, of misdaad, echt leidt tot een bevredigende oplossing voor slachtoffer én dader. Maar met al die freelance-vrijheid miste ze tegelijkertijd de dagelijkse structuur en duidelijkheid. Daarom hield ze zich aan haar strakke weekschema. Vandaag was het donderdag. Op donderdag deed Frances altijd haar boodschappen. De super heeft op donderdag tot 11.00 uur de prikkelarme uren, waardoor dit winkelmoment één van de vaste blokken in Frances haar week waren. Fijn.

Drie kwartier later stond ze voor de ingang. De teller gaf aan dat er 12 mensen in de winkel waren. Het maximum van 20 was nog niet bereikt, de winkelwijde noice cancelling stond aan, de lichten op 80% en omdat er sowieso geen vakken werden gevuld, was dit helemaal prima voor haar. De wekelijkse boodschappen legde ze stuk voor stuk in haar wagentje. Het lijstje kon worden afgevinkt en Frances checkte met haar smartwatch uit. Met twee volle tassen stapte ze de buurtsuper uit. Daar stond een man. Keek hij haar aan? Was het de bedoeling dat ze iets tegen hem zei? Of was dit het aankijken wat niets betekende? “Ik ben autistisch, wil jij wat van me?”, vroeg ze hem op de man af. De man tikte op zijn smartwatch en Frances hoorde haar vraag in het Spaans terug. De man zei iets terug en de smartwatch vertaalde “Sorry dat het zo op je overkwam, ik ben op zoek naar een kapper die hier zou moeten zijn.” Frances zei dat het geen probleem was en dat de kapper die de man zocht waarschijnlijk degene was die op de hoek bij de tattoo salon in zat. De man bedankte en liep de kant op die Frances aanwees.

Donderdag 7 april 2050. 11:12 Rotterdam

Frances opende de voordeur van het appartementencomplex en liep naar binnen. Ze had altijd al een fascinatie gehad voor de verschillende gangen en trappenhuizen in het gebouw. Het leek alsof er eindeloos veel deuren waren en iedereen zijn eigen leven leidde achter die deuren. Ze liep naar haar eigen appartement en haalde haar sleutel tevoorschijn. Met haar ogen dicht voelde ze aan de sleutel, die ze herkende aan de vorm en de textuur. Het gaf haar een geruststellend gevoel om de sleutel in het slot te steken en de deur te openen.

Eenmaal binnen deed ze haar jas uit en hing deze aan de kapstok. Vervolgens liep ze naar de keuken om de boodschappen op te ruimen. Ze gaf ‘Fred’ de opdracht om nog maar een kopje koffie te zetten. Terwijl ze luisterde naar het pruttelen van het apparaat, bekeek ze het moestuintje op haar balkon. Het was een rustige plek met veel groen waar ze zich vaak terugtrok als ze overprikkeld was. Als ze eerlijk naar zichzelf was kon ze erkennen dat de moestuin haar meest recente obsessie was. Het kweken van verschillende soorten mini-groentes was een steeds groter deel van haar gedachten geworden. De afgelopen maand waren vooral de mini-paprika’s haar focus. De oranje kleur die ze nu hadden, gaven aan dat het bijna tijd werd om te gaan oogsten.

Frances liep naar het balkon met haar dampende kop koffie in de hand. Ze was blij dat het weer rustiger was in de buurt nu de vogeltrek voorbij was. Op zich had ze niets tegen vogels, maar het vertrekken en terugkomen van de trekvogels was altijd iets wat haar bezig hield.

Frances keek uit over de tuin van Bammetje, haar onderbuurman. Haar steun en toeverlaat in het gebouw en als ze het toe moest geven, eigenlijk haar beste vriend, haar anker in Rotterdam. Zo’n twee keer per week kwam Bammetje bij Frances lunchen. Altijd lunch, want dat vond Frances wel zo overzichtelijk. En altijd bij haar want Bammetje duldde niemand in zijn appartement. Ieder zo zijn voorkeur. Terwijl ze naar beneden keek, zag ze iets vreemds in de achtertuin van Bammetje. Ze kneep haar ogen samen en tuurde naar beneden. Het was Bammetje zelf, maar hij bewoog niet. Frances’ hart begon sneller te kloppen. Was hij dood?

Met zwaar, bonzend hart besloot Frances naar Bammetjes appartement te gaan en te kijken wat er aan de hand was. Ze struikelde naar de deur en probeerde hem te openen, maar hij was op slot. Ze haalde haar lockpick set uit haar broekzak en begon de deur te kraken. Het kostte haar niet veel tijd om de deur open te krijgen en liep snel naar binnen.

In het appartement rook het muf en stoffig. Frances voelde een beklemmend gevoel op haar borst — en niet alleen door de muffe lucht. Ze liep naar de tuindeur en keek naar buiten. Het was geen goed teken. Bammetje bewoog nog steeds niet.

Frances wist dat ze actie moest ondernemen. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en belde direct haar oud-collega Talhaoui die nu hoofd was van de gezamenlijke hulpdiensten van regio Groot-Rotterdam. Ze legde uit wat ze had gezien en binnen enkele minuten waren de ambulance, medische en forensische experts ter plaatse.

Al snel werd duidelijk dat de ambulance minstens een dag te laat was. Bammetje was dood. Het was Frances haar ervaring als freelance detective, waardoor ze begreep dat de vragen die op haar afgevuurd werden niet persoonlijk waren. Alle informatie die ze had, over wat ze had gezien, wat ze had gedaan en wat ze wist van Bammetje gaf ze door voor in het dossier. Toen Talhaoui met zijn gedrongen postuur in de deuropening van Bammetje verscheen, brak Frances. De hete tranen liepen over haar wangen en de troostende woorden van Talhaoui bereikten

haar maar half. Om haar gerust te stellen en betrokken te houden, deelde Talhaoui de case code met Frances. Enigszins overbodig, want het was niet eens een echte case… in ieder geval nog niet. Er waren geen sporen van inbraak buiten de actie van Frances zelf en ook op het lichaam van Bammetje had ze geen letsel gezien. Wel moest ze Talhaoui beloven zich nergens mee te bemoeien.

Donderdag 14 april 2050. 11:10 Rotterdam

Frances liep langs de deur met afzetlint en haar twee tassen vol boodschappen. Het denken aan Bammetje maakte haar voeten zo zwaar als bakken gevuld met beton. Ze slofte haar appartement binnen en begon de boodschappen op de juiste plekken op te bergen. “Fred, log in en check casus 9315004.”

De display op het bureau van Frances lichtte op en ze zag de groene balk vanuit de keuken. De zaak was gesloten. Ze liep naar het scherm en begon te lezen. Bammetje was overleden aan een hartstilstand. Op zich kon ze zich er wel wat bij voorstellen. Ze had hem, zo lang als ze hem kende, zelden zien bewegen, hij dronk stevig en als alleenstaande man was zijn voeding vast ook niet top. Waarschijnlijk waren alleen de lunches met Frances de momenten waarop hij iets van groenten at. Frances vernam verder dat er geen nabestaanden waren. Eerst was ze vooral verbaasd geweest dat zijn werkelijke naam echt Bammetje was. Bammetje van Capelle en dat hij geboren was in Breda en sinds zijn 17e al in Rotterdam woonde, nadat zijn beide ouders om het leven waren gekomen door een huisbrand. Frances had altijd gedacht dat Bammetje een bijnaam was en dat hij sowieso een oer-Rotterdammer was. Zo zie je maar… Denk je iemand goed te kennen, weet je eigenlijk nog niets. De gemeente zou de huurwoning van Bammetje gaan ruimen en over twee weken opnieuw op de markt brengen. Talhaoui had een DM aan Frances gestuurd dat ze toestemming had het appartement te betreden en te kijken of er nog iets van waarde aanwezig was wat ze zou willen verwijderen, voordat de ruimingsdienst kwam. Frances slikte… ruimingsdienst… Bammetje was toch geen ongedierte?

Frances moest denken aan haar connectie met Bammetje. Korte gesprekjes in het trappenhuis of op de stoep voor het gebouw. Hun lunches en de talloze keren dat hij haar had geholpen met een klusje in huis. Bammetje had van nature de gave om autisme niet te veroordelen. Hij was direct, ongepast maar o, zo inclusief. Iedereen was een klootzak en iedereen was tegelijkertijd lief. Hij was één van de weinige mensen bij wie Frances zich echt op haar gemak kon voelen. Een warme gloed verspreidde zich vanuit haar buik naar de rest van haar lichaam. Ze wou minimaal één aandenken aan de man.

Drie minuten later stond ze voor de deur van Bammetje. Het tijdelijke slot van de gemeente kon ze openen met de code van Talhaoui. Eenmaal binnen overviel haar het gevoel van eenzaamheid. Zeker 10 minuten stond ze stil vlak achter de voordeur en nam ze de woning in haar op. Als rechercheur had ze geleerd om al haar sensoren te gebruiken. Ook de sensoren die geen naam hadden. Haar intuïtie, de hyperfocus die ze kon hebben als ze haar ogen, oren en neus niet gebruikte. De vibraties van een ruimte die ze op kon vangen als een antenne.

Langzaam liep ze vervolgens door het appartement. Waarom was ze eigenlijk nooit door Bammetje uitgenodigd om binnen te komen? Of was die uitnodiging er wel geweest en had ze die niet opgepikt? Nee. Ten eerste had Bammetje ook op school geleerd dat je richting autisten extra expliciet moet zijn en ten tweede was hij er ook de man niet naar om onduidelijk te zijn. Blijkbaar had hij gewoon geen behoefte aan haar aanwezigheid in zijn huis. Aangekomen in de woonkamer zag ze over de gehele linker muur een kastenwand. Die was haar niet opgevallen toen ze vorige week binnenstormde. Ze opende de kast en zag dat die van boven tot onder gevuld was met Monopoly spellen.

Donderdag 14 april 2050. 14:46 Rotterdam

Monopoly Cheaters Edition, Monopoly Millionaire, Monopoly Walking Dead Edition, Monopoly Nintendo Edition, Monopoly Game of Thrones, Monopoly Board Game Deluxe Edition, Monopoly Junior Electronic Banking, Monopoly Ghostbusters Edition, Monopoly Rick and Morty Edition, Monopoly National Parks Edition, Monopoly Stranger Things Edition, Monopoly Star Wars Edition, Monopoly Fortnite Edition, Monopoly Marvel Avengers Edition, Monopoly The Simpsons Edition, Monopoly The Lord of the Rings Trilogy Edition.

Frances zat midden in de woonkamer van Bammetje. 746 verschillende edities van het klassieke bordspel Monopoly. 746! Sommige zagen er nieuw uit. Andere spellen leken meer dan honderd jaar oud. Blijkbaar was Bammetje een verzamelaar van het spel geweest. Frances zelf had er nooit naar omgekeken. Sowieso waren gezelschapsspellen niet haar ding. Alhoewel, wellicht Cluedo als uitzondering. Maar wat moest ze hiermee? Ze kon moeilijk meer dan zevenhonderd spellen als herinnering aan Bammetje bewaren… Blijkbaar is dit een ding. Misschien was dit echt wat waard.

Vrijdag 15 april 2050. 04:12 Rotterdam

Frances knakte de kootjes van haar vingers en keek op de klok. “Damn!”, vloekte ze hardop. Het was weer eens gebeurd. Ze was in focus-overdrive beland. Ze berekende dat ze meer dan 13 uur achtereen research had gedaan naar Monopoly.

Het spel, de ontstaansgeschiedenis, de symbolische betekenis, de speltactieken, de verschillende soorten spellen en de verzamelcultuur die er omheen was ontstaan. Er bleek een internationale community te zijn die zich hiermee bezighield. Frances kon niet goed beoordelen welk spel speciaal, of juist heel standaard was. Wel had ze een California Parable Edition gevonden, gebaseerd op het werk van haar favoriete auteur Octavia E. Butler. Alleen daarom al was ze meer van Bammetje gaan houden. En het gaf Frances een fijn gevoel om te weten dat Bammetje, een man zonder familie, toch een groep had gevonden waar hij zich schijnbaar thuis kon voelen.

De Nederlandse community werd voorgezeten door ene Charity Vanderbosch. Frances stuurde haar een bericht en besloot toch maar naar bed te gaan. Ze was benieuwd of ze de slaap kon vatten.

Zaterdag 16 april 2050. 11:17 Rotterdam

Gijs likte, nogmaals, nogmaals en nogmaals. Langzaam opende Frances haar ogen en keek het vrolijke koppie van haar kat aan. Ze vroeg aan Fred hoe laat het was en realiseerde zich dat Gijs haar alleen wakker maakte, omdat hij honger had. Frances stond op, gaf Gijs te eten en stapte onder de douche.

Via de projectie op de douchewand checkte ze het nieuws en haar berichtenbox. Hé! Die Charity had al gereageerd. Of Frances het leuk vond om af te spreken en het over de verzameling van Bammetje te hebben. Charity stelde een café in een oude schuilkerk in Utrecht voor. Als Frances het ontbijt skipte, zou ze het voorgestelde tijdstip nog net halen. Maar dan had ze niet haar ontbijtroutine wat haar de hele zag zou blijven irriteren… Maar… ze wilde toch ook die Charity spreken. Drie minuten lang liep het warme douchewater over haar hoofd dat geen beslissing kon nemen. “Dit voelt als belangrijk”, dacht ze. Ze wist dat ze deze gedachte moest volgen. Ze stuurde een bericht terug dat ze er zou zijn, droogde zich af, kleedde zich aan, deed haar koffie in haar to-go mok, gaf Gijs een aai en haastte zich naar buiten.

Sinds de AI-OV-app had Frances geen moeite meer met het spontane reizen. Via haar oortjes kreeg ze de rustige stem van Fred in haar hoofd die haar precies vertelde vanaf welk perron of halte ze moest reizen. Door zich hier helemaal aan over te geven en op Fred te focussen kon ze haar eigen gedachten en verwachtingen opzijzetten. Nog mooier vond ze eigenlijk dat praktisch iedereen zo in het OV reisde. Hierdoor was er minder stress, minder ge-ren en meer rust in het OV dan ooit.

De schuilkerk zat vlak bij het station. Frances verbaasde zich dat ze café Olivier niet kende, ze had toch zeker 5 jaar bij de DLR gewerkt waarvan het hoofdkantoor ook in Utrecht zat. Nadat ze binnenstapte, zag ze het bord dat naast openingstijden ook vermeld dat het een café is zonder bediening en dat je als gast zelf bij de bar moet bestellen, dat de toiletten rolstoelgankelijk en genderneutraal zijn, dat de prijzen inclusief tip zijn en er dus geen fooi gegeven hoeft te worden. Ondanks deze duidelijkheid voelde Frances toch dat ze spanning had. Een plek die ze niet kende met een persoon die ze nog niet eerder gesproken had. Tijdens de treinreis had ze gelukkig wel wat research gedaan op Charity. De vrouw van 35 jaar was alleenstaand, woonde in Amersfoort en zag er wat burgerlijk en tuttig uit. Frances spotte haar aan een tafeltje aan de rechterkant van de grote open ruimte. Charity had een soort blokjes rok aan, het leek wel een dirndl, zo’n alpenwei-jurk. Ze oogde in het echt nog bleker, dan op de foto’s uit Frances haar research naar boven was gekomen. Of de oorzaak van haar grauwe gloed lag in het weinig buiten komen of veel roken, kon Frances niet helemaal duiden. Charity zwaaide. Zij had ook haar research gedaan.

Charity is er blijkbaar zo een. Je gooit er een kwartje in en ze blijft maar ratelen. Charity vertelde over het belang van Monopoly voor de samenleving als geheel. Ze weidde uit over het gevoel wat ze erbij kreeg en hoe belangrijk de community voor haar was. Helaas bleek ze Bammetje niet te kennen, die was op geen enkele bijeenkomst geweest en Charity vertelde dat ze dat toch echt wel geweten zou hebben. Frances werd er een beetje verdrietig van. Ze had gedacht dat Bammetje een externe familie had gevonden, maar dat bleek niet het geval. Triest.

Frances probeerde Charity zo goed mogelijk in te schatten. Maar het was moeilijk. De vrouw had de neiging om te giechelen en tegelijkertijd haar wenkbrauwen te fronzen. Een soort tegenstrijdigheid waar Frances niets mee kon. Ook bleek het zo’n type die veel beeldspraak gebruikte. Zelfs nadat Frances haar had gevraagd of ze haar zinnen letterlijk wilde formuleren, bleef het gissen. Niet dat de vrouw onaardig was, integendeel. Charity bood aan om Frances te helpen de verzameling van Bammetje te waarderen. Wat de spellen die relevant of waardevol waren en welke weg konden.

Gezien de naderende datum van de ontruiming was het extra fijn dat Charity maandag al kon komen kijken.

Maandag 18 april 2050. 10:01 Rotterdam

Anderhalve minuut te laat, maar daar was Charity. “Wacht, ik kom naar beneden, dan kunnen we direct de woning van Bammetje in”, zei Frances door de intercom. Drie uur later zaten ze tussen drie bergen van Monopoly spellen.

De eerste stapel was de groep die Charity indexeerde als: “Leuk, maar niet meer waard dan de aanschafwaarde.” Dit waren zo’n 150 spellen. De grootste stapel bestond uit spellen die een paar honderd euro per spel waard zijn. Deze berg: “Leuk voor de meeste verzamelaars”, was bijna 600 spellen groot en bij elkaar dus meer dan een ton waard! Frances stond met haar oren te klapperen. Bammetje zag er altijd uit als een sloeber, terwijl hij op een schatkist aan spellen zat! De laatste categorie was: “Speciale specials”, zei Charity. Die dubbele benaming stoorde Frances, maar ze liet Charity haar ding doen. Deze 13 spellen waren uiterst zeldzaam of speciaal. Charity vertelde over ieder spel, wat er zo speciaal aan was en wat de kenmerken waren waar een echte verzamelaar op lette. Ze eindigde met een editie gemaakt van natuursteen die gebaseerd was op de Japanse dictator Toyotomi Hideyoshi en zijn heerschappij. Charity gebruikte speciale stoffen handschoentjes om de handgesneden stukken en kaarten te laten zien.

Tijdens het verhaal realiseerde Frances zich dat ze was begonnen met stimmen. Ze tikte ritmisch met haar vingers op haar dijen en kon er niet meer mee stoppen. Ook toen Charity klaar was met haar verhaal en er een lange stilte viel, bleef Frances stimmen. Charity schraapte haar keel: “Als je wil kan ik de hele verzameling aanbieden in de Nederlandse community. Ik denk dat als je onder de prijs gaat zitten je met een week of vier alles kwijt bent.” Frances twijfelde. Charity vervolgde: “Of… ik kan er een paar van je overnemen. Bijvoorbeeld de Hideyoshi Edition. Daar kan ik zo € 45.000 voor neerleggen.”

Frances deed haar ogen dicht en probeerde te voelen wat de kamer zei. Wat was er hier niet goed? Was het de herinnering aan Bammetje? Was het Charity? “Wat wil je echt Charity? Wat is je bedoeling? Kan je alsjeblieft expliciet zeggen wat je wil?”, vroeg Francis. Charity slikte: “Ik wil je alleen maar helpen. Ik wil je ontzorgen. Als een moedereend die voor haar kuikens zorgt.” Er knapte iets in Frances’ achterhoofd. Een hete stoom steeg uit haar borstkas naar haar hoofd. “IK WIL NU DAT JE WEGGAAT!” Frances schrok van haar eigen stem, maar ze wist 100% zeker dat dit is wat ze bedoelde: “GA WEG! GA WEG! GA WEG!” Charity stond met grote ogen op. Grote ogen, maar gekrulde mondhoeken. Frances begreep er niets van. Charity pakte haar jas en liep de woning van Bammetje uit. Frances bleef achter. Alleen. Haar hart klopte in haar oren. Wat was er gebeurd?

Woensdag 20 april 2050. 15:05 Rotterdam

Frances was al twee volle dagen boos. Boos op zichzelf, boos op de wereld, gewoon boos. Talhaoui had contact opgenomen en hij had de volle laag van Frances gekregen. Niet dat het had uitgemaakt, volgende week zou de woning van Bammetje geruimd worden, of ze nou boos was of niet.

De bel ging. Wie zou het wagen om zomaar zonder aankondiging aan te bellen… “JA”, snauwde Frances in de intercom. “Ik ben het”, zei de zachte stem van Chris. Chris was de non-binaire love-interest van Frances. Met enige tegenzin buzzde ze die het gebouw in.

42 minuten later lagen de twee naakte lijven uit te puffen. “Seks met jou als je boos bent maakt me altijd aan het lachen”, zei Chris. Als Frances niet net zo ontspannen was, zou ze zo weer boos zijn geworden. “Wat ik zo leuk aan jou vind Chris, is dat je gewoon zegt dat je zin had in seks. Ik denk dat ik niets opwindender vind dan dat”, zei Frances met een diepe zucht. “Wil je koffie?” Met koffie in bed praatte Frances Chris bij over de rollercoaster van de Monopoly nalatenschap van Bammetje. “Het verdrietigste vind ik nog wel dat Bammetje dus echt geen familie of surrogaat familie had.” “Is dat echt zo?”, vroeg die. Frances werd bijna weer kwaad. “Natuurlijk vind ik dat! Hoezo?” “Nee.”, kapte die haar af. “Is het echt zo dat hij geen connectie had? Hoe weet je dat?” Frances dacht na. “Omdat Charity dat vertelde”, zei ze bedachtzaam.

Chris stond op en liep in alle naaktheid naar het bureau van Frances, ging zitten en liet de vingers over de toetsen vliegen. Als digitaal rechercheur beschikte die toch echt over vaardigheden die soms op tovenarij leken voor Frances. Er werden schermen geopend. Codes gekraakt en achterdeurtjes geforceerd. “Wat doe je?”, vroeg Frances. “Als jij voelt dat iets niet klopt, dan is dat meestal zo”, zei die terwijl diens ogen niet meer van het beeldscherm afwendde. 25 minuten later zaten Chris en Frances, ondertussen beide in een badjas, achter het scherm. De berichtenbox van Bammetje lag, illegaal, voor hen open.

Hoe chaotisch Bammetje zijn uiterlijk was, zo gestructureerd was zijn berichtenbox. Duidelijke mapjes en folders met ‘draadjes’ aan conversaties. De map ‘Monopoly’ was onderverdeeld in ‘Sociaal’, ‘Ruilen’, ‘Kopen’ en ‘Verkopen’. De map zelf was 19.586 berichten groot. Frances en Chris staarden naar het beeld. “Toch niet zo eenzaam”, zei Frances met een glimlach. “En nu?”, vroeg Chris. Even was het stil. “Zoek eens op ‘Charity’”, fluisterde Frances. Er verschenen 27 berichten in de map ‘Kopen’.

De ‘draadjes’ tussen Bammetje en Charity gaven een duidelijk beeld. Ze kende elkaar zeker wel! Er werd zelfs een referentie gemaakt naar een bijeenkomst waar beiden geweest waren. Vervolgens ging het vooral over Monopoly Star Trek Picard Edition die Bammetje van Charity wou kopen. Charity bleek deze en 21 andere edities te willen ruilen voor de Hideyoshi. Daar bleek Bammetje niet voor te porren, maar voor de vriendenprijs van € 425 mocht Bammetje de Star Trek Picard Edition overnemen van Charity. De datum? 5 april 2050! De dag voor Bammetjes dood.

Woensdag 20 april 2050. 20:14 Rotterdam

Uit het ‘draadje’ tussen Charity en Bammetje bleek al snel dat er in heel Europa maar 1 editie van de Hideyoshi Edition was. Dat Bammetje die in zijn bezit had en dat Charity die wilde hebben. Ook al was er geen Track & Trace gevonden, het bleek het geen probleem om Talhaoui over te halen nog eens dieper te graven.

Frances, Chris en Talhaoui stonden in de woonkamer van Bammetje. Één voor één pakten ze met hun latex handschoenen een doos van de stapel. ‘Leuk voor de meeste verzamelaars’. En daar lag ie, de Monopoly Star Trek Picard Edition. De doos ging open en Talhaoui ging met zijn teststaafje over de verschillende stukken en kaarten. Hij stopte het staafje in het analyse apparaat dat moleculaire resten kon analyseren. In het scherm verscheen na twee minuten: C31H42N2O6 . “Batrachotoxine”, las Frances hardop. “Één van de meest dodelijke neurotoxines. Symptomen zijn onder andere stuiptrekkingen en hartritmestoornissen, resulterend in de dood.” “Tja, Batrachotoxine, daar worden lichamen niet op gecheckt”, zei Talhaoui beteuterd. Voorzichtig pakte hij een biohazard zak en plaatste het verdoemde spel erin. Er volgde een stilte. Chris en Talhaoui keken naar elkaar en toen beide naar Frances. Ze staarde de tuin in en warme, stille tranen stroomden via de wangen haar hals in.

Na een gepaste tijd schraapte Chris de keel: “Oké, als we denken dat Bammetje inderdaad door die Charity vergiftigd is voor dat hele dure spel of eigenlijk dat hele verzamelwaardige spel, hoe bewijzen we dat dan?” “Wist je dat een autist ook kan acteren?”, zei Frances met verbazend sterke stem.

Woensdag 20 April 2050. 23.05 Amersfoort

Charity deed de deur open in een geblokte onesie, blijkbaar haar pyjama. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze Frances vragend aan. “Sorry dat ik zo laat nog aan je deur sta”, zei Frances. “Ik heb de Hideyoshi Edition bij me. Kunnen we praten?” De ogen van Charity begonnen te glimmen. Even later zaten de vrouwen aan de keukentafel. “Wil je wat drinken”, vroeg Charity? “Ja, doe maar een kopje koffie”, zei Frances.

Frances keek de vrouw recht in haar ogen aan. “Ik heb geld nodig. Ik heb gokschulden.” Frances zei het met een snik in haar stem en sloeg haar ogen neer. Ze vervolgde: “Maar ik heb ook de eer van Bammetje hoog te houden. Daarom was ik de vorige keer zo bot tegen je. Ik ben in conflict met mijzelf. Toen ik hoorde dat de spellen zoveel waard waren, zag ik een uitweg… maar… maar…” Frances stopte met praten. Charity legde haar hand op die van Frances terwijl ze naar de Hideyoshi keek. “Ga verder, ik ben niet boos op je. Ik ben zo zacht als een…” Ze stopte abrupt toen ze opeens het vuur in de ogen van Frances zag. “Sorry”, zei Charity. “Ik heb dus geld nodig”, zei Frances. “Maar ik kan zijn spellen alleen verkopen aan mensen die hij het ook zou gunnen. Nu weet ik dat jij zei dat hij geen onderdeel was van de Nederlandse community, maar misschien wel van de internationale community. Kan jij mij helpen zoeken naar mensen die Bammetje kende? Dan kan ik met een gerust hart afstand doen van de spellen.” Charity veerde op. “Maar ik kende Bammetje! Nadat ik wegging moest ik denken aan of ik hem toch niet kende. Maar dat komt natuurlijk door zijn bijnaam ‘Bammetje’, dat vond ik heel verwarrend. Nu weet ik weer dat we elkaar echt kende!” Frances schudde haar hoofd. “Nee, dat kan ik niet geloven.” Charity schreeuwde bijna: “Nee, echt, echt, we hebben zelfs spellen aan elkaar verkocht. Dit zou hij me gunnen!” “Ik geloof er niets van”, stelde Francis met een twijfelende stem. “Ik kan het bewijzen”, zong Charity bijna. “Ik heb Bammetje een Star Trek Picard Edition verkocht. Ik heb een particuliere bezorger gebruikt. Het bewijsje heb ik ergens in mijn fruitschaal liggen ik…ik… ik…” Charity viel plotseling stil en al het bloed trok uit haar gezicht. “Kom maar binnen”, zei Frances met een heel zekere stem. Een harde knal klonk en Talhaoui met twee potige collega’s uit regio Midden-Nederland stapten de kleine woonkamer binnen. Charity werd zonder tegenstribbelen maar zo bleek als een spook meegenomen voor verhoor. “Einde opname’, zei Francis met een zucht.

Donderdag 6 april 2051. 10:12 Rotterdam

Frances liep haar straat in met de boodschappen. Vanmorgen onder de douche had ze lang stilgestaan bij de datum in de agenda. 365 dagen. 52 weken. 12 maanden. 1 heel jaar. Het was een heel jaar geleden dan Bammetje was overleden. Nu tilde ze haar boodschappentas langs de deur waar bammetje had gewoond. Het Hindoestaanse gezin met de peutertweeling had veel vrolijkheid gebracht in het trappenhuis, maar Frances miste Bammetje nog steeds.

Frances zette de tas met boodschappen op het aanrecht en ze keek naar het balkon. De plantjes van haar moestuin zagen er triest uit. De hele oogst was verschrompeld. Tja, ze had er ook al lang niet meer naar omgekeken. Ze pakte een kopje koffie en begon de boodschappen uit te pakken. Zou ze de tomatensalade nu al maken of pas als Charity er was? Als onderdeel van het Herstelrecht had Charity aangeboden om het sociale gat dat Bammetje had achtergelaten proberen ten dele op te vullen. Sinds vorige maand kwam ze daarom om de week op donderdag lunchen bij Frances. En als Frances eerlijk was tegen zichzelf moest ze bekennen dat als ze niet voor het IHN klussen deed ze Charity waarschijnlijk niet de mogelijkheid had gegeven. Charity had het afgelopen jaar al veel stappen gemaakt en community werk verricht, maar dit kwam toch wel weer erg dichtbij. Het kostte Frances veel moeite om niet al te emotioneel te worden bij de gedachte alleen al. Maar goed, ze wilde het wel een kans geven. Ze moest toch eten en de onderzoeken wezen uit dat dit het beste was. Maar… zucht! Ploing.

Frances haar gezicht lichtte direct op bij het horen van de ‘ploing’ uit haar display. Het signaal betekende dat haar bod geaccepteerd was. Ze liep vol verwachting naar haar bureau. eBay stond nog steeds open en ze was nu de trotse eigenaar van Monopoly – the Xenogenesis Edition, óók gebaseerd op het werk van Octavia E. Butler. Top! Op het tweede scherm keek ze even naar haar inventaris die gestald stond bij de City Storage. 1.025 Monopoly spellen. 135 Cluedo spellen. 95 Ticket to Ride spellen en 74 Risk spellen.